Kupno i sprzedaż noriker (konia noryckiego) cieszą się dużą popularnością, bo to stara rasa, cechująca się siłą, zwinnością i odpornością. Jej alternatywne nazwy brzmią: pinzgauer, oberlander lub południowoniemiecki koń zimnokrwisty. Konie noryckie są dosyć duże, a tym, co może wzbudzać zainteresowanie przedstawicielami tej rasy, jest często oryginalne umaszczenie. Warto wiedzieć, że obecnie wyodrębnionych jest kilka linii norikerów: vulkan, nero, diamant, schaunitz oraz elmar. O czym warto wiedzieć przed zakupem norikera?
DE
pracuje z ziemi
nauczony prowadzenia na kantarze
bezproblemowy przy kowalu
DE
jest lonżowany
pracuje z ziemi
nauczony prowadzenia na kantarze
DE
AT
AT
DE
jest zajeżdżony
jest lonżowany
z umową ochronną
DE
jest surowy
jest koniem dla ciężkiego jeźdźca
łatwy w załadunku
DE
jest zajeżdżony
jest lonżowany
pracuje z ziemi
DE
pracuje z ziemi
jest pewny w terenie
jest wszechstronny (allrounder)
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
DE
AT
AT
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
AT
DE
Kupno i sprzedaż noriker - każdy, zainteresowany tą rasą powinien dowiedzieć się o jej podstawowych cechach oraz możliwościach użytkowania koni. Noriker jest umiarkowanie ciężkim koniem górskim o niskim środku ciężkości, pewnym kroku i świetnym wyczuciu równowagi. Konie tej rasy są raczej średniej wielkości. Wysokość w kłębie wynosi zwykle od 158 do 163 cm. Głowa jest sucha i typowa dla koni zaprzęgowych. Szyja mocna i umięśniona, łopatki długie i prawidłowo ustawione, klatka piersiowa szeroka i głęboka, zad mocno umięśniony. Nogi natomiast są dosyć krótkie, prawidłowo ustawione, ze zdrowymi stawami i frędzlami w dolnej części. Co do umaszczenia, konie noryckie są bardzo zróżnicowane. Do często występujących maści należą: kasztanowata, gniada, kara, dereszowata, karodereszowata, ciekawie wyglądają osobniki z umaszczeniem "leopardzim", czyli pokryte plamami. Nie występuje natomiast umaszczenie siwe. Ze względu na dużą siłę i wytrzymałość przedstawicieli rasy, są to przede wszystkim konie robocze.
Kupno i sprzedaż noriker - co trzeba wiedzieć o historii tej rasy? Otóż jest ona dosyć stara i ukształtowała się z różnych ciężkich ras koni, które sprowadzili Rzymianie około 2000 lat temu do prowincji Noricum, położonej na południe od Dunaju, stąd nazwa koni. Prowincja ta obejmowała tereny, które dziś wchodzą w skład Syrii, Karyntii i Austrii. W tamtym czasie silne i odporne konie były użytkowane głównie do pracy w rolnictwie. Dobrze radziły sobie z przystosowaniem do pracy w ostrym, górskim klimacie. W XVI wieku konie uszlachetniono domieszką krwi andaluzyjskiej oraz neapolitańskiej. Skutkiem był nie tylko lepszy wygląd koni, ale i większa zwinność. W kolejnych stuleciach rasę ponownie mieszano z innymi, aby konie mogły nabrać lżejszych ruchów.
Szczyt popularności rasy przypadł na lata międzywojenne. W tamtym czasie nastąpił również znaczący wzrost ich populacji. Po zakończeniu drugiej wojny światowej doszło natomiast do postępu mechanizacji i konie zaczęły tracić na znaczeniu. Nie dotyczyło to jednak biedniejszych, górzystych regionów, których mieszkańcy nie mogli sobie pozwolić na maszyny i wciąż korzystali z siły koni. Tak było mniej więcej do roku 1968 - wówczas populacja, licząca około 35 tysięcy osobników, zaczęła stopniowo spadać i wkrótce sytuację uznano wręcz za kryzysową. W 1985 roku zarejestrowanych było już poniżej 7 tysięcy przedstawicieli tej rasy. Obecnie na austriackich terenach wiejskich żyje ich około 10 tysięcy, jednak są hodowane również we Włoszech.
Rasa odegrała ważną rolę w transporcie towarów przez Alpy, przewożąc sól, złoto oraz żelazo celtyckie z Salzburga do Włoch, natomiast w drodze powrotnej przenosząc wino i cenne przyprawy. Dzięki temu opracowano potężnego, głęboko osadzonego i niezawodnego konia pociągowego, który doskonale przystosował się do alpejskiego terenu. Wykorzystanie koni noriker w rolnictwie rozpoczęło jednak się nieco później. Dziś konie te są określane jako mniejsze konie zaprzęgowe i ich podstawowe użytkowanie dotyczy rolnictwa, przede wszystkim w górskich terenach południowej Europy. Podobnie, jak w przypadku innych koni zaprzęgowych, znaczenie tej rasy nie jest aż tak duże, jak dawniej. Do ras zbliżonych cechami do norikera należą między innymi: halfinger, fiording, highland czy rosyjska rasa wiatka.