Kuc walijski sekcji B - konie na sprzedaż

Pochodzenie i historia kucja walijskiego sekcji B

Kupno kuca walijskiego sekcji B - jakie są dzieje tej brytyjskiej rasy? Według źródeł historycznych kuce zamieszkiwały Walię już 1600 lata p.n.e. Ze względu na trudne warunki i czasami słaby dostęp do pożywienia, zwierzęta te musiały cechować się wytrzymałością i zdolnościami adaptacyjnymi. W roku 1901 angielscy i walijscy hodowcy utworzyli stowarzyszenie, mające pod opieką walijskie kuce i coby, rok później opublikowano natomiast pierwszą księgę stadną. Zdecydowano wtedy, że należy podzielić ją na sekcje, w których będą uwzględnione różne typy kuców i cobów. Kuce walijskie zostały początkowo przydzielone do sekcji A, jednak z czasem rosło zapotrzebowanie na typowe kuce wierzchowe dla dzieci, w roku 1931 utworzono więc dla nich oddzielną sekcję B. Sprzedaż kuca walijskiego sekcji B odbywała się nie tylko na terenie Wielkiej Brytanii. Już w XIX wieku rozpoczęto ich eksport do USA, sporą grupę osobników wywieziono tam w latach 1884-1910. Oprócz tego wywożono je do Kanady. Kuce szybko przystosowywały się do nowych warunków terenowych i klimatycznych. Już 1906 roku powstało amerykańskie stowarzyszenie, zrzeszające hodowców walijskich kuców i cobów, a w 1913 w USA była już zarejestrowana grupa 574 osobników.

Użytkowanie kuca walijskiego sekcji B

Walijski kuc sekcji B to typowy kuc jeździecki. Pod względem rozmiaru jest większy, niż sekcja A. Łączy w sobie wytrzymałość z elegancją ruchów i zdolnościami sportowymi. Użytkowany jest jako kuc do jazdy rekreacyjnej, jak i bardziej wyczynowej, sprawdza się między innymi w skokach przez przeszkody. Jego nieco lżejsza budowa, w porównaniu z sekcją A, jest wynikiem wpływu koni czystej krwi angielskiej oraz Hackney. Tym, co cechuje kuce z tej grupy, jest również większa swoboda ruchów, co czyni je cenionymi wierzchowcami.