Kupno kuca Sorraia? Zanim podejmiesz tę decyzję, warto dowiedzieć się nieco o tej rasie. Dobrze również poznać, co może mieć wpływ na cenę, jeśli planowana jest sprzedaż kuca Sorraia. Rasa ta pochodzi z Półwyspu Iberyjskiego, z okolic dorzecza rzeki Sorraia na terenie Portugalii, skąd zresztą została zaczerpnięta ich nazwa. Kuce Sorraia to dość rzadka rasa, która wyróżnia się raczej prymitywnymi cechami, jak choćby wypukły profil czy specyficzne umaszczenie. Rasa ta ma też cechy prehistorycznego konia typu I. Obecnie prowadzone są badania mające na celu odkrycie związków między tym gatunkiem oraz innymi rodzajami dzikich koni z Półwyspu Iberyjskiego oraz terenów północnej Afryki.
jest uznany
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
nadaje się dla początkujących
RO
Ogłoszenia na pierwszej stronie
RO
FR
FR
Jeżeli rozważane jest kupno kuca Sorraia, albo sprzedaż kuca Sorraia, na wysokość ostatecznej ceny transakcji wpływ ma m.in. wiek zwierzęcia, a także jego wygląd. Wśród wyznaczników rasy wymienia się szlachetną głowę z garbonosym profilem na wysoko osadzonej szyi, długie uszy oraz wyraźnie zaznaczony kłąb. Kuce Sorraia mają też długie łopatki oraz lekko ścięty zad, a do tego suche, smukłe i długie kończyny - mimo to, są one bardzo mocne. Rasa ta charakteryzuje się chodem o bardzo wysokiej i efektywnej akcji. Przeciętna wysokość w kłębie kucy Sorraia waha się od 140 cm do 150 cm.
Kuce Sorraia najczęściej występują w umaszczeniu bułanym, myszatym z pręgą grzbietową oraz pręgowaniem na kończynach. Z uwagi na ułożenie włosia, czasem widoczne są też inne figury i plamy. Źrebaki natomiast często mogą wyglądać, jakby miały paski na całej długości ciała, swoim ułożeniem przypominające wizualnie strukturę sierści zebry. Kuce Sorraia mają dość mocny temperament, ale raczej pokornie wykonują polecenia jeźdźca czy właściciela. Ponadto wyróżniają się doskonała kondycją i nie wymagają komfortowych warunków hodowlanych.
Choć powszechnie wiadomo, że konie Sorraia przez lata żyły w południowej części Półwyspu Iberyjskiego i to tu wykształciły się wszystkie ich cechy charakterystyczne, to jednocześnie rasa ta była całkowicie odizolowana i nieznana aż do XX wieku. Choć brakuje dokumentacji, nadal podejmuje się próby jak najwierniejszego odtworzenia ich historii. Konie o zbliżonym wyglądzie do kucy Sorraia obecne są już na prehistorycznych malowidłach naściennych. Ponadto analiza mtDNA wykazała, iż niektóre Mustangi mogą być spokrewnione z rasą Sorraia. Naukowcy dostrzegają zresztą więcej podobieństw między Sorraia i niektórymi rasami północnoamerykańskimi i południowoamerykańskimi. Świadczy to o tym, że kuce Sorraia najprawdopodobniej mają bardzo długą historią, a także odegrały rolę przy tworzeniu ras amerykańskich. Warto mieć to na uwadze, jeżeli rozważane jest kupno kuca Sorraia lub sprzedaż kuca Sorraia.
Oficjalne odkrycie rasy nastąpiło dopiero w 1920 roku, kiedy to zoolog i paleontolog dr Ruy d'Andrade po raz pierwszy zetknął się z koniem sorrajskim podczas polowania w Portugalii. Z powodu rozwoju przemysłu w latach trzydziestych populacja zmalała niemal do zera, dlatego też w 1937 roku d'Andrade ze swoim synem założyli pierwszą hodowlę tej rasy. Wszystkie kuce Sorraia, które znajdują się obecnie w niewoli, pochodzą od 5 ogierów i 7 klaczy pozyskanych przez portugalskiego zoologa. Obecnie rasę uznaje się za niemal wymarłą, w 2007 roku populacja liczyła mniej niż 200 osobników, pierwszą księgę stadną opublikowano w 2004 roku.
Kuce Sorraia to zwierzęta o dość wszechstronnych predyspozycjach, na pierwszy plan wysuwa się jednak ich wytrzymałość oraz duża siła - szczególnie konfrontując ją z rozmiarami zwierzęcia. Dlatego też portugalscy chłopi przez wieki wykorzystywali Sorraia do różnego rodzaju prac rolniczych, jak choćby wypędzanie byków czy młócenie zboża. Dodatkowym atutem w tym wypadku był też fakt, że konie te nie potrzebują specjalistycznych warunków hodowlanych. Obecnie natomiast Sorraia nie są hodowane do żadnych specyficznych celów. Kupno kuca Sorraia będzie dla każdej hodowli powodem do dumy, zwierzę powinno bez większych problemów zaadoptować się do istniejącego stada.