Kupno belgijskiego konia wierzchowego - co trzeba wiedzieć przed dokonaniem inwestycji? Belgijskie konie gorącokrwiste pojawiły się na rynku stosunkowo niedawno, jednak miłośnikom jeździectwa z pewnością są znane. Dzięki starannej hodowli udało się uzyskać wierzchowce o wszechstronnym potencjale sportowym, które można trenować w wielu dyscyplinach, zwłaszcza zaś skokach przez przeszkody, które stanowią ich specjalność. Sprzedaż belgijskiego konia wierzchowego - jakie są główne cechy budowy, temperamentu oraz możliwości użytkowania koni? Oto kilka przydatnych informacji na ten temat.
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
jest surowy
jest wszechstronny (allrounder)
BE
DE
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
nadaje się jako koń szkółkowy
jest zajeżdżony
BE
ES
FR
Ogłoszenia na pierwszej stronie
BE
DE
BE
ES
FR
BE
DE
ES
BE
DE
NL
IT
BE
BE
BE
BE
DE
DE
BE
Sprzedaż belgijskiego konia wierzchowego - gdy pojawia się taka oferta, oczywiście w pierwszej kolejności zwracamy uwagę na wygląd zwierzęcia. Ten zaś czasami może przypominać konia pełnej krwi angielskiej. Wierzchowce te charakteryzują się elegancką, poprawną budową, jednak to nie walory zewnętrzne są w nich najważniejsze, a możliwości sportowe. Ich wzrost można określić jako standardowy dla koni pod siodło, osobniki osiągają mniej więcej 163-165 cm w kłębie. Głowa jest średniej wielkości, sucha, profil prosty, oczy bystre i o przyjaznym wyrazie. Szyja długa, łukowato wygięta, dosyć muskularna. Klatka piersiowa szeroka, zaś łopatki ustawione stromo. Grzbiet ma średnią długość, lędźwie i zad są mocne i muskularne. Nogi długie, suche i silne, z szerokimi stawami i dobrze uformowanymi kopytami. Co do umaszczenia, to są dopuszczalne właściwie wszystkie maści podstawowe.
Osoba, która planuje kupno belgijskiego konia wierzchowego, z pewnością interesuje się także jego temperamentem. Otóż belgijskim koniom gorącokrwistym nie brakuje odwagi i woli zwycięstwa w zawodach. Dobrze współpracują też z jeźdźcem, są miłe, przyjazne i pojętne.
Sprzedaż belgijskiego konia wierzchowego - taka oferta niektórych może zaskakiwać, bo przecież na hasło "koń belgijski" miłośnicy koni w pierwszej kolejności zapewne wskażą brabanta, czyli zimnokrwistego, masywnego, obdarzonego imponującą siłą konia, który stanowi jednocześnie najstarszą belgijską rasę. Aż do lat 50-tych hodowcom belgijskim nie można było hodować lżejszych ras, przeznaczonych pod siodło. W końcu jednak zaczęto sprowadzać do Belgii coraz więcej koni z innych krajów Europy, które posłużyły do prowadzenia selektywnej hodowli, nastawionej na uzyskanie określonych cech konia sportowego. Import koni był konieczny, ponieważ Belgowie nie posiadali na miejscu własnych, lekkich odmian. Pierwszy pokaz gorącokrwistych ogierów odbył się w Belgii nielegalnie, w roku 1953. Na szczęście z biegiem czasu belgijskie wierzchowce otrzymały lepsze warunki hodowli, dzięki czemu rasę można było dalej udoskonalać. Dziś kupno belgijskiego konia wierzchowego nie stanowi problemu, a umiejętności zwierząt są doceniane także poza ojczyzną.
Płynne chody, gibkie ruchy, uzdolnienia skokowe - to z pewnością walory, doceniane przez jeźdźców, dosiadających belgijskie konie wierzchowe. Konie te wyhodowano w myślą o zawodach sportowych, a upragnione cechy kształtowano przez kilka dekad. W hodowli wykorzystywane więc były najznakomitsze konie belgijskiej kawalerii, a także ciężkie i wytrzymałe konie, użytkowane do pracy w rolnictwie. Do ich uszlachetnienia wykorzystano konie pełnej krwi angielskiej oraz kilka innych, europejskich ras gorącokrwistych, cieszących się uznaniem, między innymi z Francji czy Niemiec. Mimo, iż rasa jest jeszcze młoda, jej przedstawiciele mają na koncie sukcesy w turniejach.
W jakich dyscyplinach najlepiej sprawdzając się belgijskie wierzchowce? Przede wszystkim są stworzone do skakania przez przeszkody. Można również spotkać się z nimi na WKKW, czyli Wszechstronnych Konkursach Konia Wierzchowego, które łączą trzy próby: ujeżdżania, skoków przez przeszkody oraz próbę terenową. Podobno predyspozycję do tej wymagającej dyscypliny olimpijskiej odziedziczyły po koniach francuskich, których używano w hodowli. W samym ujeżdżaniu, czyli dresażu, również radzą sobie bardzo dobrze, a wiele sukcesów zapewne jeszcze przed nimi.
