AT
Murgese - konie na sprzedaż
Kupno Murgese - co należy wiedzieć, przed podjęciem decyzji dotyczącej takiej transakcji? Rasa ta pochodzi z Murge w rejonie Apulii we Włoszech i powstała w czasach panowania hiszpańskiego po skrzyżowaniu koni rasy Barb z arabskimi. Do największych zalet koni Murgese zalicza się doskonałą wytrzymałość oraz siłę, dzięki czemu świetnie sprawdzają się w jeździe przełajowej. Predyspozycje te wynikają z przystosowania do warunków panujących w tej części Italii oraz ukształtowania terenu. Murgese cenione są jako konie wierzchowe i ujeżdżeniowe. Warto mieć to na uwadze rozważając sprzedaż Murgese.
Ogłoszenia na pierwszej stronie
Ponadto zainteresowani będą mogli od razu zobaczyć więcej informacji. Dzięki temu znacząco zwiększy się liczba potencjalnych kupujących.
AT
NL
DE
IT
IT
NL
IT
IT
NL
IT
HU
Wykorzystanie i charakterystyka Murgese
Zarówno na kupno Murgese, jak i sprzedaż Murgese, spory wpływ mogą mieć fizyczne cechy zwierzęcia, dlatego też dobrze mieć wzgląd na wygląd osobników tej rasy. Murgese prezentują się bardzo estetycznie i elegancko, pomimo swojej siły i wytrzymałości, nie należą jednak do przesadnie dużych koni. Przeciętna wysokość w kłębie waha się od 140 cm do 152 cm, ponadto posiadają one prostą głowę o lekko wypukłym profilu, szerokie czoło oraz umiarkowanie wydatną szczękę. Szyja jest mocno zbudowana i szeroka u swojej podstawy, podobnie jak i klatka piersiowa z widocznym umięśnieniem. Długi i szeroki korpus nadaje sylwetce nieco masywności, podobnie jak i mocne nogi z dużymi stawami. Czarne kopyta są nadzwyczaj twarde, z czego zresztą słynie rasa Murgese. Ogiery bardzo rzadko są wałachowanie, ponieważ bez problemów wykonują polecenia wydawane przez jeźdźca.
Konie Morgese często porównywane są do koni fryzyjskich, a także nowoczesnych ras, jak choćby Warlander, Georgian Grande Horse czy koń hiszpańsko-normatyński. Dość dużo przedstawicieli Murgese hodowanych jest w półdzikich stadach na pastwiskach oraz pagórkowatych lasach w Apulii, co w jeszcze większym stopniu wzmacnia ich wrodzoną odporność.
Pochodzenie i historia Murgese
Powszechnie uważa się, że rasa Murgese powstała w czasach, kiedy to Włochy znajdowały się pod panowaniem hiszpańskim. Do dziś występują pewne niejasności związane z ich pochodzeniem, najprawdopodobniej jednak Murgese ewoluowały w wyniku kojarzenia ze sobą koni arabskich oraz koni rasy Barb - możliwe jest też dodanie krwi rodzimych ras włoskich, szczególnie neapolitańskiej. W XV i XVI wieku Murgese były wykorzystywane przede wszystkim we włoskiej kawalerii, w wyniku czego populacja niemal całkowicie wyginęła. Dobrze o tym pamiętać dziś, jeśli w planie jest kupno Murgese lub sprzedaż Murgese.
W 1562 roku Claudio Corte w swoim dziele Il Caballarizzo wspominał, jak najlepsze konie neapolitańskie przybyły z regionu Kalabrii i Apulii, by wziąć udział w wielkich wojnach włoskich - a to one były przecież przodkami Murgese. Aż do 1926 roku nie istniały żadne przepisy hodowlane, przez co widoczna była duża różnorodność osobnicza. Udało się jednak przywrócić liczebność gatunki dzięki hodowli selektywnej, do rewitalizacji wybrano stado składające się z 9 ogierów i 46 klaczy. Pierwsza hodowla selektywna dla rozwoju współczesnych koni Murgese miała miejsce w regionalnym instytucie, w którym wykorzystano wspomniane ogiery, takie jak Granduca, Araldo delle Murge i Nerone. Obecnie populacja stopniowo się zwiększa, konie te jednak wciąż należą do rzadkich.
Konie Murgese w jeździectwie
Obecnie Murgese wykorzystywane są najczęściej do jazdy trekkingowej i przełajowej, choć pierwotnie używane były przede wszystkim w pracach gospodarskich i rolniczych. Oczywiście do dziś można spotkać Murgese wykonujące takie zadania, szczególnie w wiejskich rejonach Apulii - wynika to z dużej uniwersalności rasy, jej łagodności oraz łatwości w wykonywaniu poleceń. Konie Murgese uważane są za idealne do nauki jazdy i ujeżdżenia przez osoby mało doświadczone. Rzadziej Murgese wykorzystuje się do krzyżowania z innymi rasami. Przy hodowli tych wspaniałych koni z Włoch należy pamiętać o zapewnieniu wysokowartościowej diety, dopuszczalne jest podawanie źródeł tłuszczu i błonnika.