Sprzedaż rasy kuc walijski - ta przyjacielska rasa od lat cieszy się dużą popularnością wśród sympatyków kuców. Zwierzęta te współpracują dobrze z osobami w różnym wieku: dorosłymi, młodzieżą, a także najmłodszymi użytkownikami. Kupno rasy kuc walijski często interesuje osoby poszukujące wierzchowca dla dzieci, które mają dopiero pierwsze doświadczenia z jazdą konną. Warto jednak zacząć od poznania podstawowych cech budowy oraz osobowości przedstawicieli tej zróżnicowanej rasy.
jest surowy
łatwy w załadunku
nauczony prowadzenia na kantarze
DE
jest surowy
łatwy w załadunku
nauczony prowadzenia na kantarze
DE
CH
nadaje się do hipoterapii
jest zajeżdżony
jest lonżowany
NL
jest zajeżdżony
jest lonżowany
jest sprzedawany ze sprzętem
BE
pracuje z ziemi
jest pewny w terenie
jest wszechstronny (allrounder)
DE
US
PL
jest surowy
nauczony prowadzenia na kantarze
niepodkuty
DE
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
nadaje się jako koń szkółkowy
jest pewny w terenie
US
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
CH
NL
BE
DE
US
PL
DE
US
DE
DE
DE
NL
DE
DE
DE
AT
BE
DE
Z czego wynika wszechstronne wykorzystanie kuców walijskich? Odpowiedź na to pytanie jest złożona, gdyż kuce te mają bardzo liczne zalety. Zacznijmy od scharakteryzowania ich budowy. To bowiem bardzo interesuje osoby planujące kupno rasy kuc walijski. Otóż rasa ta jest dosyć zróżnicowana, jednak zwierzęta posiadają kilka cech wspólnych, którymi są: charakterystyczny, szlachetny kształt głowy, duże i żywe oczy, niewielkie uszy, które wielu osobom przypominają uszy kota, a także małe, za to bardzo mocne kopyta. Pozostałe cechy są uzależnione od danej sekcji. Literami: A, B, C i D oznaczane są sekcje pełnej krwi, natomiast sekcję piątą stanowią kuce półkrwi. Kiedy więc oferowana jest sprzedaż rasy kuc walijski, przedstawiciela sekcji A (walijski kuc górski), wówczas mamy do czynienia z odmianą podstawową. Są to kuce najmniejsze i liczą jedynie 122-127 centymetrów w kłębie. Ich grzywa jest długa i gęsta. Konie te charakteryzują się dosyć dużą siłą, dlatego w przeszłości wykorzystywano je jako zwierzęta robocze. Ich temperament jest żywy, ale dosyć zrównoważony. Można spotkać się z nimi na zawodach skokowych dla dzieci.
Kuce należące do sekcji B mają cechy typowych koni pokazowych, wyglądem bardzo przypominają zresztą małe konie. W kłębie mierzą do 137 cm. Posiadają predyspozycje do jeździectwa sportowego. Warto jednak wiedzieć, że ich porywczy temperament może wymagać pewnego doświadczenia w pracy z końmi. Kuce klasyfikowane jako sekcja C (inaczej koń walijski typu cob) postały w wyniku krzyżowania przedstawicieli grypy A lub B z cobem. Pod względem cech zewnętrznych są podobne do kuców górskich, jednak są to osobniki wyższe i osiągają w kłębie do 137 cm. Mają także bardziej zwartą i umięśnioną budowę. Sekcja D to tak zwany cob walijski, cieszący się opinią najbardziej szlachetnego. Swoje cenione przez hodowców i użytkowników cechy zawdzięcza krzyżowaniu z arabami oraz końmi pełnej krwi angielskiej. Główne cechy, to: niewielka głowa, żywe oczy, krępa i bardzo muskularna budowa ciała, wypukła linia karku, skośne łopatki, dosyć krótkie kończyny, umięśniony zad. Wysokość osobników w kłębie sięga do 137 cm. Tym, co go wyróżnia, jest także spora wytrzymałość. Co do umaszczenia, kuce przynależące do tych 4 sekcji występują w różnych maściach z wyjątkiem srokatej i tarantowatej.
Ostatnie na liście kuce walijskie półkrwi powinny mieć co najmniej 1/8 czystej krwi welsha. Klasyfikowane są jako małe konie, natomiast ich popularność wśród hodowców i użytkowników nie jest tak wysoka, jak u kuców należących do poprzednich sekcji. Mimo to jest bardzo przyjaznym i bystrym koniem wierzchowym, idealnym do jazdy rekreacyjnej, czasami wykorzystywanym także w zaprzęgach. Charakterystyczne dla niego jest występowanie różnych rodzajów umaszczenia, nawet srokatego, które nie jest spotykane u przedstawicieli z grup A, B, C i D.
Sprzedaż rasy kuc walijski - kiedy na rynku pojawia się ciekawa oferta, warto poznać kilka podstawowych faktów na temat pochodzenia rasy. Zacznijmy od tego, że nie jest ona jednorodna i w jej obrębie możemy wyróżnić aż pięć odmian. Z czego wynika ta różnorodność? Oczywiście z krzyżowania kuców z innymi rasami - na przestrzeni lat ich krew uszlachetniano bowiem rasami azjatyckimi: arabską, berberyjską, turkmeńską. Pod koniec XIX wieku zaczęto zwracać większą uwagę na zachowanie czystości rasy, a założycielem nowoczesnej hodowli był ogier ogier Dyoll Starlight. To dzięki niemu zaczęło pojawiać się więcej kuców maści siwej, która w naturalnych warunkach była raczej rzadkością. Wszystko wskazuje na to, że kupno rasy kuc walijski będzie nadal popularne, gdyż zwierzęta te od zawsze budziły sympatię ze względu na przyjemną aparycję oraz miłe usposobienie.
To temat bardzo szeroki, gdyż rasa ciesząca się tak wielką popularnością na przestrzeni lat miała bardzo wiele różnych zastosowań. W przeszłości konie wykorzystywano do pracy w kopalniach oraz do usług pocztowych. Ponadto miejscem ich wykorzystania była kawaleria. Do dziś sprawdzają się jako konie zaprzęgowe, jednak to nie dzięki temu zyskały sobie ogromną popularność na całym świecie. Rzecz jasna kuce użytkowane są przede wszystkim w jeździectwie rekreacyjnym i sportowym. Do dyscyplin, w których mają szansę wykazać się zwinnością, refleksem oraz umiejętnością dobrej współpracy z jeźdźcem, należą ujeżdżanie, powożenie czy skoki przez przeszkody. Kuce te do dziś uczestniczą również w polowaniach.
Niektóre cechy różnią się ze względu na przynależność do danej sekcji, często podkreśla się natomiast spokój i przyjazną naturę kuców, chęć do współpracy, pojętność, dobry kontakt z najmłodszymi. Wiele jednak zależy od rysów charakteru danego osobnika. Chociaż kuce walijskie często są wybierane do jazdy dla początkujących lub mało doświadczonych jeźdźców, niektóre z nich wymagają bardziej wprawnej ręki i umiejętności panowania nad koniem.