Górski Koń Bośniacki, określany także w różnych językach jako "Bosanski brdski konj", "Босански брдски коњ", czasem bywa też nazywany bośniackim kucykiem. Jest to jedyna rasa wywodząca się z Bośni i Hercegowiny, obecnie stanowi ona też aż około 70% populacji koni w tym kraju. Górski Konik Bośniacki to niewielki koń, który wykorzystywany jest zarówno do pracy, jak i jako wierzchowiec. Liczebność Górskiego Konika Bośniackiego uległa znaczącej redukcji w wyniku wojny w Bośni w latach 1992-1995, a w przeciwieństwie do większości gatunków, po zakończeniu konfliktów nie udało się jej odbudować. Z uwagi na walory zwierzęcia oraz jego rzadkość, kupno Górskiego Konika Bośniackiego jest znakomitym pomysłem dla każdej stadniny, a sprzedaż Górskiego Konika Bośniackiego może być niemałym zarobkiem.
AT
Górskie Koniki Bośniackie należą do grupy koni karłowatych, czego dowodem są chociażby ich niewielkie rozmiary. Pochodzą z terenów byłej Jugosławii, hodowane są przede wszystkim na terenie Bośni i Hercegowiny, gdzie znajduje się też większość obecnej populacji. Przeciętna wysokość w kłębie dorosłego osobnika waha się w granicach od 132 cm do 147 cm. Mają bardzo przyjazny i poczciwy temperament, są posłuszne, towarzyskie i chętne do współpracy. Bez trudu wykonują polecenia właściciela, do którego zresztą dość szybko się przywiązują - warto mieć na to uwadze planując kupno Górskiego Konika Bośniackiego lub sprzedaż Górskiego Konika Bośniackiego. Ponadto rasa ta słynie z dużej wytrzymałości i nie wymaga specjalistycznych warunków do hodowli.
Górskie Koniki Bośniackie najczęściej występują w umaszczeniu gniadym, ciemnogniadym lub bułanym, pozostałe spotyka się bardzo rzadko. Ponadto osobniki tej rasy posiadają umiarkowanej wielkości głowę oraz mocną i prostą szyję. Łopatki bywają stromo nachylone, zad jest krótki, klatka piersiowa natomiast głęboka i szeroka. Górskie Koniki Bośniackie mają mocne kończyny zakończone bardzo twardymi kopytami. Ponad nimi występują szczotki kopytowe. Rasa ta słynie z pewnego chodu oraz galopu o krótkim wykroku.
Selektywna hodowla Górskiego Konika Bośniackiego rozpoczęła się w 1908 roku w stadninie w Goražde. Głównym ośrodkiem przy wyborze rasy były konie ze stadniny Borike, w gminie Rogatica i Han Pijesak. Trzy linie Stallion-Agan, Barut i Miśko, a także kilka mniej znanych linii stanowiło bazę do wyhodowania tej rasy. Typ Glasinacki ma istotny wpływ arabskich, jest nazwany po wsi Glasinac we wschodnich regionach Serbii.
Jak już wspomniano, podczas wojny w Bośni w latach 1992-1995, populacja wszystkich zwierząt gospodarskich drastycznie się zmniejszyła, to samo dotyczyło oczywiście Górskiego Konika Bośniackiego. W 1990 roku ich liczba wynosiła ponad 46 tysięcy, 5 lat później już 16 tysięcy, a w 2002 roku zaledwie około 7 tysięcy. Nieco mniejszy spadek populacji miał miejsce w Serbii, zasadniczo można jednak przyjąć, że całkowita liczba osobników spadła w latach 1990-2002 o około 70%. Dobrze o tym pamiętać, jeśli rozważane jest kupno Górskiego Konika Bośniackiego lub sprzedaż Górskiego Konika Bośniackiego. Warto jednak zauważyć, że rasa nie była często krzyżowana z innymi gatunkami, nawet w okresie intensywnego wzrostu importu koni zagranicznych. W niektórych miejscach nawet do dziś jest jedynym środkiem transportu.
Górskie Koniki Bośniackie to najpopularniejsze kuce bałkańskie. Wykorzystywane są one w różnorodnych rolach, sprawdzają się m.in. w pracy w leśnictwie, na terenach górzystych i nizinach, a także jako zwierzęta juczne. Wynika to z ich doskonałych predyspozycji, czyli znakomitej wytrzymałości i siły. Oprócz przewożenia ładunków, rasa ta także wykorzystywana jest do szeroko rozumianych prac rolniczych, a także w jeździectwie, uważa się je za solidne i posłuszne wierzchowce. Kupno Górskiego Konika Bośniackiego to świetny pomysł dla każdej stadniny.