Koń huculski to coraz popularniejsza rasa konia domowego, która jednocześnie jest prymitywnym podtypem konia górskiego. Hucuły nie są zbyt duże, mimo to odznaczają się swoją żywotnością, siłą oraz odpornością na czynniki zewnętrzne oraz choroby. Ponadto konie huculskie użytkowane są w rozmaitych celach, dlatego też posiadanie ich w swojej stadninie może mieć wiele plusów. Zaleca się wziąć te czynniki pod uwagę planując kupno konia huculskiego lub sprzedaż konia huculskiego.
nadaje się jako koń szkółkowy
nadaje się do hipoterapii
jest zajeżdżony
DE
niepodkuty
AT
jest zajeżdżony
jest lonżowany
niepodkuty
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
PL
DE
AT
DE
AT
DE
DE
Konie huculskie zaliczane są do klasy pony, co wynika z ich niskiego wzrostu - przeciętnie osiągają wysokość w kłębie w granicach 132-145 cm. Wbrew temu nie są to jednak słabe koniki domowe, a naprawdę wytrzymałe i mocne zwierzęta, dość dodać, że w czasach wojen nosiły na swoich grzbietach ekwipunki o wadze do 120 kg - i to w górskim terenie. Ponadto konie huculskie mają podłużną głowę, krótką i mocną szyję z bujną grzywą oraz subtelnie zarysowany kłąb. Na pierwszy plan wysuwają się też strome i krótkie łopatki, które doskonale sprawdzają się w zaprzęgach. Zwarty i krótki tułów zakończony jest ściętym zadem, poniżej zarysowują się natomiast krótkie, lecz bardzo silne kończyny. Rozważając kupno konia huculskiego należy pamiętać, że w przypadku tej rasy dość częste są wady stawów skokowych.
Sprzedaż konia huculskiego nie powinna zająć wiele czasu, na co wpływ na również temperament tego gatunku. Są to zwierzęta łagodne i bardzo inteligentne, wykazują też nadzwyczaj przyjazne usposobienie do człowieka i innych koni. Hucuły najczęściej występują w maści gniadej, srokatej i myszatej, rzadziej natomiast bułanej lub karej. Konie huculskie kasztanowate są niepożądane i nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, wyjątek stanowią jedynie kasztanowate klacze z typowymi cechami rasowymi. Często występuje także pręga grzbietowa.
Historia koni huculskich jest umiarkowanie znana, pierwsza wzmianka o tej rasie pochodzi z 1603 roku. O hucułach wspomniał wtedy marszałek Krzysztof Dorohostajski Hippica w jednym ze swoich dzieł. Gatunek ten bez wątpienia pochodzi także z Huculszczyzny we wschodniej części Karpat, skąd zaczerpnąć nawet swoją nazwę. Tamtejsi górale trudnili się głównie pasterstwem, pracami leśnymi oraz właśnie hodowlą koni, aż do początku XX wieku to tutaj mieściły się największe skupiska tego gatunku. W czasie I wojny światowej doszło do zepsucia rasy, konie huculskie były krzyżowane z końmi różnych ras, co spowodowało czasową zmniejszenie cech typowych.
Z tego powodu po zakończeniu wojny konie huculskie objęto troskliwą opieką, a już w 1924 roku rozpoczęto rejestrację klaczy rodnych za sprawą Michała Holländera. Wtedy również założono Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej. Obecnie rejestracji zwierząt dokonuje się w Księdze Stadnej Koni Huculskich, miłośnicy i hodowcy rasy zrzeszają się natomiast w Polskim Związku Hodowców Konia Huculskiego. W 1992 roku podpisano konwencję o różnorodności biologicznej, na mocy której w sposób szczególny chroni się zasoby genetyczne tej rasy, trwają także zabiegi nad wzrostem populacji hucułów.
Konie huculskie są niebywale uniwersalne i wszechstronne. Choć ich predyspozycje pozwalają na ciężką pracę w zaprzęgu, na polu lub w trudnym terenie, coraz rzadziej można spotkać tę rasę właśnie w takiej roli. W wiele częściej natomiast sprawdzają się jako konie jeździeckie, startują też w zawodach i konkursach zaprzęgów parokonnych, ujeżdżeniowych, a nawet skokach przez przeszkody. Bardzo popularne są też mistrzostwa na tzw. ścieżce huculskiej. Z uwagi na swój łagodny i przyjazny temperament, konie huculskie doskonale radzą sobie także w użytkowaniu rekreacyjnym oraz hipoterapii, gdzie nieoceniona jest także ich cierpliwość. Dzieci wprost przepadają za końmi huculskimi, wobec czego terapia niemal w każdym przypadku przebiega bez żadnych komplikacji.
